Kur ti me mungon/ Poezi nga Janis Ricos

KUPTIMI I THJESHTËSISE
1.
NDARJE E HESHTUR


Mori xhaketën e varur pa derdhur asnjë pikë lot dhe iku –
sikur të merrte hënën e varur në qiellin veror.
Ai nuk e besoi. Priti të njëjtën mbrëmje,
ditën tjetër dhe tjetrën ditë. Priti.
Pasi u mbushën dy javë, me kthimin e hënës,
e dinte që nuk do të vinte. Vetëm pasqyra
ishte e vetmja që e kujtonte si një dritare e hapur
në një qiell pa hënë.
Sepse e kishte marrë me vete xhaketën e saj.
2.
KUPTIMI I THJESHTËSISË


Pas gjërave të thjeshta fshihem, që të më gjeni
nëqoftëse nuk më gjeni, do të gjeni gjërat,
do të prekni ato që prekën duart e mia,
do të bashkohen gjurmët e duarve tona.


Hëna e gushtit vezullon në kuzhinë
si një tenxhere e kallajisur ( për këtë që po ju them bëhet kështu)
ndriçon shtëpinë e zbrazët dhe heshtjen e gjunjëzuar të shtëpisë –
përherë heshtja mbetet e gjunjëzuar.


Çdo fjalë është një dalje
për një takim, shpesh herë të kotë
dhe atëherë është një fjalë e vërtetë, pasi këmbëngul në takim.
3.
FALËNDERIMI


Ti nuk do më thuash faleminderit,
ashtu siç nuk u thua faleminderit rrahjeve të zemrës sate
të cilat të latojnë fytyrën e jetës.


Por unë do të të them faleminderit
sepse e di se çfarë të detyrohem.
Ky falënderim është kënga ime.
4.
NJË GJEST


Ja sërish diçka që të pëlqen befas, diçka
e parëndësishme si gjesti i gruas
që merr nga vazoja lulet e thara –
nuk i hedh menjëherë, qëndron, mendohet
një lëvizje meteori, e penduar prej të mëparshmeve –
nëqoftëse i flet, nuk do të dëgjojë – një gjest
tërësisht i shurdhët, si fjala që vendos në poezi
dhe mandej kthehesh dhe pyet: ‘’The gjë ?’’.
Dhe as që të intereson se ku u shpall lufta
dhe aeroplanët e mëdhenj çajnë perëndimin e diellit
me hijet e mëdha të zeza dytehëshe mespërmes së kuqes.
1971



DRITË
Një degëz bajameje
para dritares,
një degëz e vetme
të fsheh gjysmën e fshatit.


Dashuria me pëllëmbën e saj
të fsheh gjithë botën.
Mbetet vetëm drita.



VETMI E VOGËL

​Në cepin e oborrit, midis ujrave me sapun
disa trëndafilë u përkulën nga pesha e kundërmimit të tyre.
Askush nuk u merrte erë atyre trëndafilëve.
Asnjë vetmi nuk është e vogël.

Perktheu : Iliaz Bobaj