Dorëheqja nga funksionet që mbanin në degën e PD të Korçës e ish-kreut të saj për 8 vite Andrea Mano dhe disa prej figurave me të cilët identifikohej opozita lokale,tronditi jo pak mjedisin opozitar por edhe opinionin publik.​
Jo për numrin e madh të emrave që u dorëhoqën nga funksionet,por për qytetin ku ndodhi reagimi,i cili ishte i pritshëm nga gjithkush që ndjek sadopak politikën.
Kur leksioni të vjen nga Korça,detyron së paku vëmendje e më pas reflektim.
Dhe në fakt,lajmi i bujshëm i pati të dyja,edhe vëmendjen edhe reflektimin.
U hodhën përpjetë nga gëzimi gjindja,që më në fund shpëtoi nga qytetaria brenda dhe në lidershipin e PD të Korçës.
Tē tjerët u lumturuan,që do mbushin me kotësi ca karrike që mbetën bosh dhe ca të tjerë e brohoritën si fitore, tkurrjen dhe mpakjen e strukturës së PD në kohën e saj më të vështirë.
Më të avancuarit dhe largpamësit në qëndrime,të mllefosur nga pamundësia për të bërë vend e emër në një mjedis qytetar,i shpallën të dorëhequrit tradhētarë,që lanē në mes kauzēn e tē djathtës.
Nëse ata që u dorëhoqën,me një akt që politikisht e ndeshim rrallë,janë tradhëtarët,ata të tjerët,që flirtojnë nga mëngjesi në mbrëmje me pushtetin çfarë janë?
Ata që s' lanë garë pa u futur dhe karrike pa kërkuar nga PD dhe i ranë në gjunjë pushtetit për poste në institucionet arsimore,ç' tē jenë vallë?
Po ata që u vunë në shërbim tē fushatave lokale të kundërshtarëve politikë verbuar nga zilia dhe ambicja patologjike për protagonizëm,çfarë janë?
Dhe vazhdojmë në të njëjtën linjë me hallexhinjtë e vegjël,që sot ju luten drejtorëve socialistë t'i marrin në punë,meqë së fundi kapën një post në PD.
Për të mos lënë jashtē kontekstit edhe ata që i bënin presion Berishës t'i fuste në listat e deputetëve,se në të kundërt do t'i fuste Peleshi në listën e PS.
Tradhëtarët e vërtetë po linçojnë ata që u tërhoqën me dinjitet dhe për parime,nocione të paarritshme për etiketuesit.

Ilir Meta është futur në një qerthull pa krye duke dashur të justifikohet për akuzat e shumicës parlamentare, se ai po bën fushatë kundër partisë shtet. Rama e akuzon se po takon fshehtas personazhet e OFL-së, presidenti i përgjigjet se ai monitorohet nga garda. I pari hedh dyshime për takime okulte politike, i dyti i tregon perimetrin e lëvizjveve Lalëz-presidencë. Kryeministri dhe njerëzit pranë tij e denoncojnë se po bën përpjekjet e fundit për të shpëtuar LSI-në nga disfata, kreu i shtetit simulon takime fallco me gjoja OJF.
I gjithë ky teatër, që nuk e beson askush, duhet të marrë fund. Të gjithë e dinë se tashmë prej shumë kohësh, Ilir Meta është futur në një kurs të mirfilltë prej opozitari. Të gjithë e kuptojnë se ai e ka kapërcyer rolin steril të njeriut që qëndron mbi palët. Me dekretet e kthyera, me ministrat e pa nënshkruar, me zgjedhjet lokale të anulluara, ai ka përvijuar më tepër rolin e një kundërshtari ndaj autokracisë, sesa të një presidenti të një republike normale demokratike.
Prandaj në vend që të dredhojë për atë që realisht po bën, Ilir Meta duhet ta marrë burrërisht përsipër qëllimin që i ka vënë vetes. Gjithkush e ka të qartë se ai nuk po del nga kornizat e juridiksionit presidencial në një situatë të zakontë. Gjithkush e kupton se përballë ai ka një kundërshtar që sillet sipas modelit të hajdutit që thërret kapeni hajdutin.
Vetë Edi Rama ka thyer çdo lloj kodi ligjor dhe moral për mospërfshirjen e administratës në zgjedhje. Ai është i njëjti që i bëri thirrje policëve të heqin kapelet dhe të bëjën fushatë për PS-në. Ai është i njëjti që shfrytëzoi dhënien e tapive, fshat më fshat për qëllime elektorale.
Ai nuk po tregon asnjë farë skrupulli për të përdorur tragjedinë e tërmetit, në funksion të zgjedhjeve të fund prillit dhe po sillet si një infermier ambulant duke berdhur nëpër Shqipëri me një dorë vaksina, po për të njëjtin qëllim.
Pra, të dëgjosh nga frymëzuesi i vjedhjes së votave me Avdylajt në Durrës dhe i zbulimit të çamëve në Dibër, se kreu I shtetit po i tejkalon disi korrnizat strikte të ligjit, është kulmi i pafytyrësisë.Kësaj hipokrizie, Ilir Meta nuk ka pse i përgjigjet me të njëjtën monedhë.Një presidenti të cilit partia shtet i ka përmbysur në mënyrë të kundërligjshme dekrete si ai për dividentin, që nuk ka pranuar në mënyrë banditeske ti botojë aktet në fletoren zyrtare, që i ka ndryshuar sipas qejfit të drejtat dhe kompetencat, nuk mund të luajë rolin idiot të atij që qëndron mbi palët. Në këtë mënyrë ai do të të kthehej në lolon e regjimit.
Ilir Meta nuk është veshur prift, madje as nuk e ka përkundur këtë fantazi dhe në ëndrrat e veta më të çmendura, që të kthejë faqen tjetër, sa herë e godasin nga njëra anë. Me mënyrën plot hije dhe dritë, kulisash dhe përballjesh, intrigash e betejash, me të cilën e ka çarë rugëtimin e tij politik, një sjellje e tillë as që mund të pretendohet prej tij.
Por, jo vetëm presidenti aktual, por askush tjetër në vendin e tij, nuk do të kishte luksin të sillej në mënyrë asnjëanëse në kushtet e këtij regjimi. Ç’do lloj barazlargimi kundrejt kësaj bande, do të ishte një lloj kolaboracionizmi me të.
Pikërisht për këtë, Ilir Meta duhet ti flakë dhe skrupujt e fundit presidencialë dhe të hidhet kokë e këmbë në fushatë.
Natyrisht, duke e bërë, duhet të marrë parasysh se roli i tij do të fshikullohet në ndonjë raport të ODHIR, se në një rekomandim të mundshëm të Venecias kjo praktikë do të goditet, se diplomatët sqimtaro – qesharakë të Tiranës, do të rrudhin buzët për këtë sjellje. Por ama e rëndësishme është të identifikojë se kë ka përballë, se beteja kryesore është kundër dikujt që nëse do të ishte shqetësuar për këto detaje, nuk do ta kishte drejtuar Shqipërinë drejt një autokracie erdoganeske. /Lapsi.al/
​

Edi Rama foli dhe një herë për situatën: “Do vazhdojmë me një numër tjetër të moshuarish që janë personalitete që duhet t’i mbajmë sa më mirë dhe jo thjesht të kujtohemi, kur vdesin e të mbajmë fjalim…”.
Unë kam nanën në shtëpi, grua zonjë, e moshuar, por nuk ka qenë kurrë komuniste, ish-sigurimse dhe me kriteret e kryeministrit të Shqipërisë asnjë herë në anën e duhur të historisë. Natyrisht, meqë nuk plotëson kriteret e këtilla i thashë sot të ngrohet në diell, sepse përfiton dy gjëra; e para, theket, e dyta, merr vitaminë D qelepir.
Zeqiri Mero, nëse më në fund nuk i është dhjerë shpirti, ishte 100 vjeç, kur e përqafonte gjithë dashuri Rilindasi.


Sipas gazetarit Dashnor Kaloçi në vitin 1945 Zeqiri Mero ka zbatuar një radiogram urgjent të firmosur nga Enver Hoxha, me cilësinë e Komandantit të Pergjithshëm të Ushtrisë Nacional Çlirimtare.
Ky radiogram aprovonte dënimin me vdekje të gjashtë personave, gjykuar nga një Këshill Gjyqësor Ushtarak i Divizionit të III-të, të Korparmatës së Dytë, të kryesuar nga Kryetari, Irakli Bozo (major) dhe prokuror, Ziqiri Mero, kapiten i parë.
Zeqiri Mero është “personalitet” i padiskutueshëm që është vlerësuar me një dekoratë nga Rusia në vitin 2015, me motivacionin që ka qenë i angazhuar në formacionet partizane, në zona të ndryshme të vendit, duke luftuar kundër pushtuesve fashistë. Në nder të tij gjithashtu një rrugë në Korçë thërritet me këtë emër orgurzi.
Si Zeqiriu Rilindja ka plot, të moshuar, por ish-prokurorë, ish-KQ-ista apo ish-sekretarë partie, si fjala vjen Spartak Braho dhe Gramoz Ruçi.
Këta duhet me çdo kusht të vaksionohen që djalli të rrijë gjallë në shpinë të këtij vendit, kurse nana ime, nana e shumë e shumë të tjerëve duhet të kënaqen, nëse Zoti u fal pak diell, se shoshën e ka Rilindja.