KUPTIMI I THJESHTËSISE
1.
NDARJE E HESHTUR


Mori xhaketën e varur pa derdhur asnjë pikë lot dhe iku –
sikur të merrte hënën e varur në qiellin veror.
Ai nuk e besoi. Priti të njëjtën mbrëmje,
ditën tjetër dhe tjetrën ditë. Priti.
Pasi u mbushën dy javë, me kthimin e hënës,
e dinte që nuk do të vinte. Vetëm pasqyra
ishte e vetmja që e kujtonte si një dritare e hapur
në një qiell pa hënë.
Sepse e kishte marrë me vete xhaketën e saj.
2.
KUPTIMI I THJESHTËSISË


Pas gjërave të thjeshta fshihem, që të më gjeni
nëqoftëse nuk më gjeni, do të gjeni gjërat,
do të prekni ato që prekën duart e mia,
do të bashkohen gjurmët e duarve tona.


Hëna e gushtit vezullon në kuzhinë
si një tenxhere e kallajisur ( për këtë që po ju them bëhet kështu)
ndriçon shtëpinë e zbrazët dhe heshtjen e gjunjëzuar të shtëpisë –
përherë heshtja mbetet e gjunjëzuar.


Çdo fjalë është një dalje
për një takim, shpesh herë të kotë
dhe atëherë është një fjalë e vërtetë, pasi këmbëngul në takim.
3.
FALËNDERIMI


Ti nuk do më thuash faleminderit,
ashtu siç nuk u thua faleminderit rrahjeve të zemrës sate
të cilat të latojnë fytyrën e jetës.


Por unë do të të them faleminderit
sepse e di se çfarë të detyrohem.
Ky falënderim është kënga ime.
4.
NJË GJEST


Ja sërish diçka që të pëlqen befas, diçka
e parëndësishme si gjesti i gruas
që merr nga vazoja lulet e thara –
nuk i hedh menjëherë, qëndron, mendohet
një lëvizje meteori, e penduar prej të mëparshmeve –
nëqoftëse i flet, nuk do të dëgjojë – një gjest
tërësisht i shurdhët, si fjala që vendos në poezi
dhe mandej kthehesh dhe pyet: ‘’The gjë ?’’.
Dhe as që të intereson se ku u shpall lufta
dhe aeroplanët e mëdhenj çajnë perëndimin e diellit
me hijet e mëdha të zeza dytehëshe mespërmes së kuqes.
1971



DRITË
Një degëz bajameje
para dritares,
një degëz e vetme
të fsheh gjysmën e fshatit.


Dashuria me pëllëmbën e saj
të fsheh gjithë botën.
Mbetet vetëm drita.



VETMI E VOGËL

​Në cepin e oborrit, midis ujrave me sapun
disa trëndafilë u përkulën nga pesha e kundërmimit të tyre.
Askush nuk u merrte erë atyre trëndafilëve.
Asnjë vetmi nuk është e vogël.

Perktheu : Iliaz Bobaj

Sot në moshën 46-vjeçare ka ndërruar jetë aktori i njohur shqiptar nga Shkupi, Luran Ahmeti, raporton Anadolu Agency (AA).
Ahmeti mësohet të ketë ndërruar pas infektimit me koronavirusin e ri (COVID-19), si pasojë e të cilit për një kohë ka qëndruar në Klinikën Infektive në Shkup.
Gjatë karrierës së tij artistike, Ahmet ka marrë pjesë në shfaqje të shumta teatrale, filma dhe seriale.
Luran Ahmeti ka qenë pjesë e Teatrit Shqiptar të Shkupit.
Ai po ashtu ka marrë pjesë në një sërë filmash dhe serialesh të njohura turke, si Kurtlar Vadisi – Pusu, Elveda Rumeli, Muhteşem Yüzyıl: Kösem, Son Yaz Balkanlar, Mutlu Ol Yeter dhe të tjera.

Kompozitori i njohur Agim Krajka u nda nga jeta këtë të hënë. Ai humbi jetën në moshën 83 vjeçare, ndërsa lajmin e dha i biri i tij përmes një postimi në rrjetet sociale. Agim Krajka u lind në Kavajë në një familje me origjinë dibrane. Veprimtaria e tij muzikore është shumë e gjerë dhe përfshin një periudhë prej tri dekadash. Ka shkruar muzikë në shumë lloje dhe është bërë i famshëm si me muzikën e lehtë, ashtu edhe më atë popullore, të përpunuar e orkestrale. 
Ka kompozuar mjaft pjesë orkestrale për fizarmonikë dhe me qindra këngë të muzikës së lehtë. Krajka ka marrë pjesë në shumë festivale të muzikës deri në festivalet e fundit të pasviteve ‘90, duke filluar me këngën e famshme “Lemza”, kënduar nga Vaçe Zela në Festivalin e Parë të Këngës në Radio më 1961.
Ai është nderuar me mbi 15 çmime të dyta, 3 çmime të treta dhe vetëm një çmim të parë në Festivalin e vitit 1987, me këngën “Nuk e harroj”, të kënduar nga motrat Libohova.

Poezi nga Pablo Neruda – “Më pëlqen kur hesht”
Më pëlqen kur hesht se duket sikur s’je,
e më dëgjon së largu, por s’të prek zëri im.
Është sikur sytë të t’jenë mërguar diku,
e një puthje të të ketë zënë fytin.
Meqë të gjitha, me shpirtin tim janë plot,
atëherë ti del mbi gjërat plot me shpirtin tim.
Me vete shpirtin më ngjan atëherë, o flutur ëndrre,
më ngjan me fjalën trishtim.
Më pëlqen kur hesht dhe je si e largët.
Më dukesh se ankohesh o flutur që klloçit.
E më dëgjon nga larg e zëri s’të arrin:
me heshtjen tënde, lër të heshtë dhe zëri im!
Lërmë që të të flas dhe unë me heshtjen tënde,
të kthjellët si një llampë e t’thjeshtë si unazë.
Se ti je si nata e heshtur, e yjëzuar.
Heshtja jote është prej ylli, e largët dhe e qartë.
Me pëlqen kur hesht se duket sikur s’je.
E largët dhe e dhembur, si t’kishe vdekur vetë.
Mjafton pastaj një fjalë, një buzëqeshje.
E ngazëllehem krejt, që kjo s’është e vërtetë.