 Biznesi turk i dramave televizive është rritur jashtëzakonisht që nga fillimi i viteve 2000 me eksportet në këtë fushë duke u bërë e dyta pas Hollywood-it. Duke marrë parasysh që populli turk u mblodh rreth televizioneve të tyre për të parë dramat intriguese televizive amerikane ose braziliane si "Dallas" ose "Escrava Isaura" në vitet 1980 me ngjyra për herë të parë në historinë kombëtare, statusi aktual global i dramës televizive turke meriton shumë respekt.Mund të gjeni shumë komente në letër dhe internet duke u përpjekur të kuptoni shkakun e vërtetë pas suksesit të dramave televizive. A është që këto drama ofrojnë hijeshinë e rregullt të telenovelave në SHBA dhe Brazil? Apo është për shkak se njerëzit janë mërzitur nga dramat amerikane plot kaq shumë seks dhe gjak? A është drama turke "bon pour l'orient", apo çfarë?Duke marrë parasysh që dramat televizive turke janë shikuar nga më shumë se gjysmë miliard njerëz në 140 vende në të gjithë botën, ju mund të mendoni se përgjigja në pyetjen e mësipërme nuk është e lehtë. Shpjegimi i vetëm racional mund të jetë që televizioni turk kapi mjetet dhe metodat për të përmbushur nevojat e spektatorëve të tyre, gjë që normalisht është arsyeja prapa suksesit të çdo biznesi. Një nga këto mjete është sigurisht veprimi i mirë.  Kuptimi estetik i krijuesve dhe kërkesave të audiencës shpesh përcaktojnë atë që kualifikohet si "aktrim i mirë". Drama televizive britanike, për shembull, padyshim që mbështetet në aktrim të mirë në skenë me aktorë me pamje të zakonshme, fjalim jo të ekzagjeruar, lëvizje minimale duke i lënë shumë imagjinatës së spektatorëve të zgjuar, ndërsa drama amerikane merr aktrimin e mirë si gati e kundërta me shumë aktorë kryesorë me pamje të mirë, fjalim i ekzagjeruar, lëvizje super morale ose fizike. Supozoj se drama e zakonshme amerikane në TV mund të merret si version filmik i komikave të ditarit, të cilat Hollivudi i bën herë pas here. Nga ana tjetër, dramat televizive franceze varen nga një bazë romantike me prekje poetike ndaj personazheve, të cilët gjithmonë nguten ose janë të dëshpëruar dhe kanë nevojë për një ndryshim. Yjet francezë janë shumë të mirë për të luajtur role komike dhe tragjike njëkohësisht në të njëjtën skenë. Sa për dramat televizive turke, aktorët zgjidhen nga burime të ndryshme si konkurset e bukurisë, agjensitë e hedhjes që ofrojnë fytyra dhe zëra të rinj gjatë gjithë kohës, dhe kryesisht departamente teatrore të konservatorëve, shtetëror dhe privat. Aktori ideal turk në dramat televizive është viktima e nderuar e një tragjedie të mëparshme me imitime emocionale, një zë të butë dhe bindës dhe mundësisht sy blu ose jeshil. Për një kohë, suksesi i aktorëve të TV turk është vlerësuar globalisht. Haluk Bilginer është aktori i parë turk që fiton një Çmim Ndërkombëtar Emmy (2019), ndërsa Engin Akyürek ishte aktori i parë turk i nominuar për të njëjtin çmim (2015) përveç shumë çmimeve ndërkombëtare që ai ka fituar ose është nominuar.  Jeta dhe karriera
Akyürek lindi në 12 tetor 1981, në kryeqytetin Ankara në një familje të klasës së mesme. Familja Akyürek është me origjinë nga rrethi Tercan i provincës lindore Erzincan. Babai i tij është një nëpunës publik në pension dhe nëna e tij është një amvisë, gjë që ai tha se ishte arsyeja për natyrën e tij të sjellshme dhe të përulur. Akyürek nuk mori asnjë shkollë zyrtare për aktrim, skenë apo ekran. Megjithatë, ai kishte një pasion për të shkruar dhe dramë. Ai u diplomua nga departamenti i historisë i fakultetit të historisë së gjuhës dhe gjeografisë në Universitetin e Ankarasë përpara se të ndiqte konkursin televiziv "Türkiye'nin Yıldızları" ("Yjet e Turqisë") për aktrim. Ai ishte një nga yjet e konkursit së bashku me Beren Saat, i cili vazhdoi të bëhet një nga aktoret më të famshme të dramave televizive turke. 
VETËDIJE
Dhe një burrë tha, «Na fol për vetëdijen» Ddhe ai u përgjigj, duke thënë: Zemrat tuaja sekretet e ditëve e netëve, në heshtje I dinë Por veshët tuaja për tingullin e diturisë së zemrës vuajnë etjen Ju do ta njihni në fjalët që gjithmonë në mendje keni ditur.... Trupin cullak të ëndrrave tuaja, me gishta do ta preknit Dhe mirë do të bënit Lixha e fshehur e shpirit tënd patjetër të shpërthejë duhet e gjer në det gurgullimën të rrejdhë. Dhe thesari i thellësive ‘tua të pafund, syve të tu do t’i zbulohet. Dhe thellësi të njohurisë tënde, me shtizë a linjë zëri, mos kërko Se vetja është det i pakufi e i pamatë «Kam gjetur të vërtetën» mos thuaj por, « Një të vërtetë kam gjetur » «Kam gjetur rrugën e shpirtit» mos thuaj por, « Në ecje mbi rrugën time, shpirtin kam takuar » Se shpirti mbi gjitha rrugët ecën Shpirti mbi tel nuk ecën, dhe as si zunkth nuk rritet Si zambak petal-panumërt shpirti veten shpalos.
Dy Vetmitarët
Mbi një mal të veçuar jetonin dy vetmitarë që Zotit i luteshin Dhe njëri –tjetrin e donin këta dy vetmitarë, tani një tas prej balte kishin dhe kjo ishte e vetmja pasuri Një ditë një shpirt i lig e përshkoi vetmitarin më të madh dhe më të voglit i tha me gojë: Moti kemi që bashkë jetojmë Ka ardhur koha që të ndahemi duhet dhe pasurinë tonë lypset ta pjesëtojmë Atëherë vetmitari i vogël u trishtua e tha: Që të më lësh kërkon, Më pikëllon , o vëlla! Por nëse patjetër të duhet atëherë ashtu u bëftë! Dhe tasin e baltës ia solli e i tha: «Ne këtë nuk mund ta ndajmë E jotja qoftë, o vëlla» Atëherë i pari tha: Lëmoshë unë nuk pranoj Asgjë nuk do të marr, pëveç ç’të më takojë Pra, tasi do të ndahet- tha vetmitari parë. Atëhehrë, tha më i riu: Ç’ja vlen po u thy tasi Kur s’është për ty as mua? Hedhim tek a çift, kujt t’i bjerë fati. Por i pari tha sërish: Veç drejt e timen dua nga ti Shortit me rastësi koti, nuk i besoj drejtësi Tasi do të ndahet mes teje dhe meje I riu nuk mundti t’arsyetojë më tej Tha: Si thua ti u bëftë, le ta thyejmë tani me tasin do bëjmë si të thuash ti» Por fytyra e të parit u nxi keqaz, gjëmoi: O ju frikacakë të mallkuar, mes vedi mos u loftohi!
Kënga e burrit
Unë prej çastit fillestar këtu kam qenë E prore. këtu jam, ende Dhe gjer në fund të botës këtu do jem Se të pafund qënia ime i ka brengat Qiellit të paanë iu solla, rreth botës së përkryer fluturova, por një rob i kufizuar, ja ku jam dhepse kupës qiellore pluskova Dëgjova mësimet e Konfucit Veshin u vura të Brahmës Urtësi Nën pemën e Diturisë Pranë Budës kam ndenjur E prapë, ja ku jam, me padije e herezi. Në Sinai isha kur Jovani Musain takoi Mrekullitë e Isait në Jordan parë kam Në Medine isha kur Muhamedi vizitoi Dhe prapë, rob i shushatjes ja ku jam. Dëshmova pastaj fuqinë e Babilonisë Për lavdinë e Egjyptit mësova Pashë madhështinë luftarake të Romës E prapë nga mësimet e herëshme dobësinë dhe brengat e këtyre arritjeve kuptova. Me magjistarë të Ain Durit besedova Unë debatova me klerikë t’Asirisë Nga profetë të Palestinës kallëza thellësie mblodha E prapë kam mbetur në kërkim të vërtetësisë Unë mençuri vola nga India e qetë lashtësinë e Arabisë kam provuar Dëgjova gjithë ç’ka mund të dëgjohet E zemra më mbeti shurdh e qorruar Në duar despotësh sundimtarë vuajta Robëri hoqa nën pushtues të çmendur Uri kam vuajtur prej tiranisë mëshuar E prapë pak fuqi e brenshme më ka mbetur Me të çdo ditë për të përshëndetur Trurin e kam plot por zemrën boshatisur Trupin e plakur por zemrën prej çilimie Mbase në rini zemra do më rritet Por unë lutem të plakem, atë çast të arrij Tek Zoti të rikthehem, Zemra veç atëherë do më mbushet vërtetë! Unë prej çastit fillestar këtu kam qenë E prore. këtu jam, ende Dhe gjer në fund të botës këtu do jem Se të pafund qënia ime i ka brengat Kënga e fatit Njeriu e unë janë të dashuruar Ai më don e për të unë heq Por një rival dhimbje na sjell mes nesh na del, sa keq! . Zemërgur që veç kërkon Që si me karrem na josh Emrin materie e ka Veç na ndjek ngado që shkojmë Na shikon si një rojtar Të dashurin ma lodh, më keq nuk ka. Dhe kërkoj të ëmblin tim Poshtë pemëve, për nga liqenjtë S’e gjej dot, sepse materia Turrin për qytet ia ka dhënë Dhe mbi fronin e pasurisë drithëruese të metaltë e vendosi E thërras me zërin e diturisë Dhe këngë të urtësisë Por ai veshin s’ ma vë Se materia në qeli t’egoizmit ku kopracia banon, e shtyn E kërkoj në fushë të kënaqësisë Por i vetëm jam, se rivali Me zinxhir të artë, në dhimbje. Në shpellë të grykësisë Dhe babëzisë e ka burgosur N’agim atij i thërras, Kur natyra buzëqesh Por ai s’dëgjon se tepria Sytë droguar ja ka vesh. Në mbrëmje e kuboj Kur heshtja zë e sundon Dhe lulet bien e flënë Po prapë andej s’dëgjon Se frika e së nesërmes Ç’do t’sjellë e mundon Mendimet i errësohen Se mua më dashuron Ai kështu më kërkon Por dot nuk do t’më gjejë Përpos në vepra t’ Zotit Ai më kërkon mua N’grehina të lavdisë së tij mbi kocka ’tjerëve ndërtuar Nga stivë ari e argjendi Ai më pëshpërit Por mua do’më gjejë nga shtëpi e thjeshtësisë Që Zoti ka ndërtuar Buzë përroit të dashurisë Ai para sëndyqeve të tij t’më puthë orvatet Por buzët e tij të mijat Do mund t’i prekin dot Veç në pasuri të flladit Pasurinë e tij përrallore me mua ta ndajë kërkon Por pasurinë e Zotit nuk mund ta braktis dot Mantelin e bukurisë dot s’e heq Ai kërkon mashtrim për mjete Unë veç mjetin e zemrës tij do kërkoja Në qelinë e ngushtë ai zemrën e tij lëndon Unë me tërë dashurinë time zemrën do ja pasuroja I dashuri im ka mësuar të vikasë dhe armikun tim- substancë-të thërrasë Unë si të derdhë lot dashurie do ta mësoja Dhe mëshirë prej syve të shpirtit të tij për gjithë gjërat Dhe psherëtima kënaqësie përmes atyre lotëve të flasë. Njeriu është i dashuri im Atij dua t’i përkas. Kënga e lules Unë jam një fjalë mirësie prej zërit të natyrës Thënë e stërthënë Jam një yll prej tendës blu mbi tapetin e gjelbërt rënë Unë jam bijë e elementëve Me të cilën dimri ka ngjizur Së cilës Pranverës i dha jetë Në prehër të Verës qeshë ulur Në krevat të vjeshtës fjetur Në agim unë me flladin bashkohem Ardhjen e dritës të njoftoj Në mesditë u bashkohem zogjve Që dritës lamtumirën t’i uroj Fushat me ngjyrat e mija të bukura – zbukuruar E ajri me aromën time parfumuar Teksa dremitjen unë përqafoj Sytë e natës mbi mua vështrojnë E ndërsa zgjohem, diellit sytë ia ngul I vetmi sy i ditës që shikojmë Dhuratë e të dashuruarit jam - e dasmës kurorë Unë jam kujtimi i çastit të gëzimit Nga i gjalli për të vdekurin - e fundit dhuratë Pjesë e lumturisë dhe pjesë e pikëllimit Por unë shikoj lart të shoh vetëm dritë që hijen time mos ta vështroj Kurrë sytë unë s’i hedh poshtë Kjo është mençuria që njeriu duhet të mësojë KËNGA E VALËS Bregu i ashpër – i dashuri im Dhe unë zemër-ëmbla e tij Më në fund bashkuar prej dashurisë Dhe pastaj hëna prej tij më heq Drejt tij me nxitim shkoj, e largohem Me mjaft lamtumira të vogla, pa dëshirë, Unë nga pas horizontit ‘kaltër me të shpejtë vidhem Që argjendin e shkumës sime mbi arin e rërës së tij të hedh Dhe në shkëlqimin e shkrirë përzier humbasim Unë i shuaj atij etjen dhe zemrën ja zhys Ai inatin ma mposht dhe zërin ma zbut Në agim unë rregullat e dashurisë mbi veshë ja recitoj Dhe ai përmallshëm më përqafon Në mesditë i këndoj atij këngën e shresës pastaj ca fëshfërima të lehta në faqe i lë Unë jam e shpejtë dhe e frikshme por ai i qetë, durueshëm dhe i matur Gjoks i tij i gjërë më shëron mua t’lëvizshmen. Kur dallga vjen, njëri tjetrin përkëdhelim Kur ajo tërhiqet, me lutje në gjuj i përulem Me mermaidat mjaft herë kam vallëzuar Teksa ngjiten nga thellësitë për të pushuar përmbi kreshtën time, e yjet për të kundruar shpeshherë të dashuruarit kam dëgjuar për vogëlsinë e tyre të ankohen, dhe të rënkojnë i kam ndihmuar. Shpeshherë me gurët jam tallur E me një buzëqeshje i kam përkëdhelur Por kurrë gajasje prej tyre s’mora Sa herë shpirtrat që mbyteshin kam ngritur Dhe në bregun tim të butë i kam nxjerrë Ai fuqi atyre u jep, ndërsa timen ma merr Shpeshherë gurë të çmuar nga thellësitë kam vjedhur, e bregut tim të dashur ja kam sjellë Ai në heshtje i pranon, por unë prapë jap se ai gjithmonë më mirëpret, si përherë Nën peshën e natës, kur gjithë krijesat Shpirtin e Dremitjes kërkojnë Unë ndenjur qëndroj, e përherë e zgjuar Një herë këndoj e tjetrën rënkoj Ah, medet, më dobësoi pagjumësia! Por unë jam e dashur, dhe e vërteta e dashurisë është e fortë E lodhur mund të jem, por për të vdekur, kurrë Perktheu :Halit Beka (Methasani)  Perzgjodhi dhe përktheu : Enkeleda Suti Mishi mbulon kockat Dhe aty hedhin Një mendje dhe Ndonjëherë një shpirt, Dhe gratë përplasin vazot në mure Dhe burrat pinë shumë Gjithashtu Dhe askush nuk e gjen Atë që do Por vazhdojnë të kërkojnë Duke u zvarritur Nga një krevat në tjetrin Mishi mbulon korcat Dhe mishi kërkon Për më shumë sesa thjesht Mish. Nuk ka asnjë mundësi: Jemi të gjithë në kurth Nga i njejti Fat i përbashkët Askush nuk gjen Atë që do Koshat e plehrave plot Oborret plot Çmendinat plot Spitalet plot Varrezat plot Asgjë tjetër Nuk mbush. Ka mjaft tradhëti ... Ka mjaft tradhëti, dhunë të urryer, absurditet mesatar Qenie njerëzore për të furnizuar çdo ushtri, në çdo ditë të dhënë Dhe më të mirët për të vrarë, janë ata që predikojnë kundër saj Dhe më të mirët për të urryer, janë ata që predikojnë dashuri Dhe më të mirët në luftë, në fund, janë ata që predikojnë paqe Ata që predikojnë Zotin, kanë nevojë për Zot Ata që predikojnë paqe nuk kanë paqe Ata që predikojnë dashuri nuk kanë dashuri Kujdes nga predikuesit Kujdes nga të gjithëditurit Kujdes nga ata që lexojnë gjithë kohës libra Kujdes nga ata që ose e urrejnë varfërinë Ose krenohen prej varfërisë Kujdes nga ata që lëvdojnë shpejt Sepse ata kanë nevojë për lëvdim në këmbim Kujdes nga ata që censurojnë shpejt Ata kanë frikë nga ajo që nuk dinë Kujdes nga ata që janë në kërkesë të vazhdueshme për turma Sepse ata vetëm janë asgjë Kujdes nga burri dhe gruaja mesatare Kujdes, dashuria e tyre është mesatare Ata kërkojnë hakmarrje Por në urrejtjen e tyre ka gjenialitet Ka mjaftueshëm gjenialitet sa për t’ju vrarë Për të vrarë këdo Duke mos dashur vetmi Duke mos e kuptuar vetminë Ata do të përpiqen të shkatërrojnë çdo gjë Që ndryshon nga ata Duke mos qenë në gjendje të krijojnë art Ata nuk do ta kuptojnë artin Ata do ta konsiderojnë dështimin e tyre ashtu si krijuesit Vetëm si dështim të botës Duke mos qenë të aftë për të dashur plotësisht Ata do të besojnë se dashuria juaj është gjysmake Dhe pastaj ata do të të urrejnë Dhe urrejta e tyre do të jetë e përsosur Si një diamant që shkëqen Si një thikë Si një tigër Si një kukutë Arti i i tyre më i shkëlqyer Mos noto në të njëjtën kënetë Shpike veten tënde dhe rishpike veten tënde Mos noto në të njëjtën kënetë Shpike veten tënde dhe rishpike veten tënde dhe Qëndro larg kthetrave të mediokritetit Shpike veten dhe pastaj rishpike veten Ndryshoje tonin dhe formën aq shpesh saqë ata të mos munden dot kurrë të të kategorizojnë Rigjallëroni veten dhe pranoni atë që është por vetëm me kushtet që ti ke shpikur dhe rishpikur Ji i vetmësuar Dhe rishpike jetën tënde sepse kjo është ajo që duhet të bësh Është jeta jote dhe Historia e saj Dhe e tashmja Të përket vetëm ty Ti nuk mund ta mposhtësh vdekjen Jeta jote është jeta jote Ti nuk mund ta mposhtësh vdekjen Por mund të mposhtësh vdekjen në jetë Dhe sa më shpesh që të mësoh ta bësh Aq më shumë dritë do të ketë Ka rrugëdalje... Diku ka dritë... Nëse do ta provosh, shkoji deri në fund Përndryshe, as mos e fillo fare Kjo mund të thotë të humbasësh miqtë, bashkëshortët, të afërmit Dhe madje edhe vet mëndjen tënde Kjo mund të thotë të mos hash për tre ose katër ditë Mund të thotë të ngrish një një stol parku Mund të thotë burg Mund të thotë përqeshje Mund të thotë tallje Izolim Izolimi është një dhuratë Gjithë të tjerat janë veçse teste të durimit tuaj Se sa shumë do që ta bësh me të vërtetë Dhe, ti do ta bësh, pavarësisht refuzimit dhe çudirave më të këqia Dhe kjo do të jetë më mirë se çdo gjë tjetër që mund të përfytyroni Nëse do ta provosh, shkoji deri në fund Do të jesh vetëm me Zotat, dhe netët do të jenë netë zjarri Do ta kalërosh jetën tënde drejt së qeshurës më të përsosur Kjo është e vetmja luftë e mirë që ekziston Bëje, bëje, bëje... Në zemrën time ndodhet një zog blu Në zemrën time ndodhet një zog blu Që do të dalë jashtë Por unë jam shumë i fortë për të, I them, rri aty, nuk do të lë Që askush tjetër të të shohë Ty. Në zemrën time është një zog blu Që do të dalë jashtë Por unë e dënd me uiski dhe me Frymëmarrjen time me tym cigareje Dhe me kurvat dhe me banakierët Dhe me shitësit e dyqaneve Që nuk e dinë kurrë Që ai është Aty. Në zemrën time ndodhet një zog blu Që do të dalë jashtë Por unë jam shumë i fortë për të, I them, Qëndro aty poshtë, apo do të më bësh lëmsh? Do të më prishësh punë? Do që të mi hedhësh në ajër Shitjet e librave të mi në Evropë? Në zemrën time ndodhet një zog blu Që do të dalë jashtë Por unë jam shumë i zgjuar, e lë të dalë Vetëm natën, ndonjëherë I them, e di që je aty Kështu që, Mos u trishto Pastaj e çoj sërish aty ku ishte Por ai këndon për pak kohë Aty, Nuk e kam lënë Që të vdesë plotësisht Dhe ne flemë bashkë Ashtu Me marëveshjen tonë sekrete Dhe është mjaftueshëm e këndshme Ta bësh një burrë të qaj, por unë nuk Qaj, po ti? Stili është përgjigjja ndaj gjithçkaje
Stili është përgjigjja ndaj gjithçkaje Një mënyrë e freskët për të qasur diçka të mërzitshme ose të rrezikshme Që ta bësh diçka të mërzitshme me stil është më e preferueshme Sesa të bësh diçka të rrezikshme pa stil Të bësh diçka të rrëzikshme me stil është ajo që unë e quaj art Ndeshja me dema mund të jetë art Boksi mund të jetë art Të dashurosh mund të jetë art Të hapësh një konserve me sardele mund të jetë art Jo shumë njerëz kanë stil Jo shumë prej tyre mund ta ruajnë stilin Kam parë qenër me më shumë stil sesa njerëzit Megjithëse, jo shumë qen kanë stil Macet e kanë me bollëk Kur Hemingway hodhi trutë në erë më një pushkë gjahu Kjo po që ishte stil! Ose ndonjëherë stilin mund të ta japin njerëz të tjerë Zhan D’Ark kishte stil Xhon Baptisti... Krishti... Sokrati... Cezari... Lorka... Kam takuar burra me stil në burg Kam takuar më shumë burra me stil në burg sesa jashtë burgut Stili është dallimi, një mënyrë të bëri të gjërave, një mënyrë se si ta bëjnë ty një gjë Gjashtë çafka që qëndrojnë në heshtje në pishinë Ose ti, lakuriq, duke dalë nga tualeti pa më parë mua.  KUPTIMI I THJESHTËSISE
1. NDARJE E HESHTUR Mori xhaketën e varur pa derdhur asnjë pikë lot dhe iku – sikur të merrte hënën e varur në qiellin veror. Ai nuk e besoi. Priti të njëjtën mbrëmje, ditën tjetër dhe tjetrën ditë. Priti. Pasi u mbushën dy javë, me kthimin e hënës, e dinte që nuk do të vinte. Vetëm pasqyra ishte e vetmja që e kujtonte si një dritare e hapur në një qiell pa hënë. Sepse e kishte marrë me vete xhaketën e saj. 2. KUPTIMI I THJESHTËSISË Pas gjërave të thjeshta fshihem, që të më gjeni nëqoftëse nuk më gjeni, do të gjeni gjërat, do të prekni ato që prekën duart e mia, do të bashkohen gjurmët e duarve tona. Hëna e gushtit vezullon në kuzhinë si një tenxhere e kallajisur ( për këtë që po ju them bëhet kështu) ndriçon shtëpinë e zbrazët dhe heshtjen e gjunjëzuar të shtëpisë – përherë heshtja mbetet e gjunjëzuar. Çdo fjalë është një dalje për një takim, shpesh herë të kotë dhe atëherë është një fjalë e vërtetë, pasi këmbëngul në takim. 3. FALËNDERIMI Ti nuk do më thuash faleminderit, ashtu siç nuk u thua faleminderit rrahjeve të zemrës sate të cilat të latojnë fytyrën e jetës. Por unë do të të them faleminderit sepse e di se çfarë të detyrohem. Ky falënderim është kënga ime. 4. NJË GJEST Ja sërish diçka që të pëlqen befas, diçka e parëndësishme si gjesti i gruas që merr nga vazoja lulet e thara – nuk i hedh menjëherë, qëndron, mendohet një lëvizje meteori, e penduar prej të mëparshmeve – nëqoftëse i flet, nuk do të dëgjojë – një gjest tërësisht i shurdhët, si fjala që vendos në poezi dhe mandej kthehesh dhe pyet: ‘’The gjë ?’’. Dhe as që të intereson se ku u shpall lufta dhe aeroplanët e mëdhenj çajnë perëndimin e diellit me hijet e mëdha të zeza dytehëshe mespërmes së kuqes. 1971 DRITË Një degëz bajameje para dritares, një degëz e vetme të fsheh gjysmën e fshatit. Dashuria me pëllëmbën e saj të fsheh gjithë botën. Mbetet vetëm drita. VETMI E VOGËL Në cepin e oborrit, midis ujrave me sapun disa trëndafilë u përkulën nga pesha e kundërmimit të tyre. Askush nuk u merrte erë atyre trëndafilëve. Asnjë vetmi nuk është e vogël. Perktheu : Iliaz Bobaj |
Kategorite
All
I INFILTRUARI ( ICERDE)
KEFARET/ PIKELLIMI
KY QYTET DO TE BJERE PAS
FLAKET E FATIT
RAMO
I PABESI
Arkivi
July 2021
Copyright studiojaime 2020. Te gjitha te drejtat jane te rezervuara. |
RSS Feed